Senność jesieni. Olej na płótnie, JR

 

Jesień

Jeszcze wietrzyk trawę pieści, 

w stokrotki wystrojoną.  

Senne słońce kolor gładzi

w sadzie winogronom.

 

A już jesień strojna w głogi,

w jarzębinę zadumana,

wchodzi sobie w życia progi

jak wytworna jakaś dama.

Jeszcze malwy wystrojone,

jak panny w zaloty,

przecudnymi kolorami

ubarwiają płoty.

A już jesień roześmiana

babie lato snuje.

Płacze deszczem, skrzy się 

w słońcu, jabłkami częstuje.

Jeszcze wdzięczy się nasturcja,

pod listkami pląsa.

Nagie pąki wypatrują

nadaremnie słońca.

A już jesień kroczy drogą

w melancholii cała.

I strzepuje drzewom liście

jakby sprzątać chciała.

Ach, ta jesień! Rudowłosa! 

Zołędziowa! Kasztanowa!

Porozdaje swoje wdzięki.

Za zimę się schowa.